Dat berichtje ontving ik op een vrijdagavond van een vriendin. Ik zat net lekker met de oudste ‘the masked singer’ te kijken.
Tuurlijk, wat is er aan de hand?
Ik ben vanmiddag met mijn meiden op de begraafplaats geweest hier op het dorp. En mijn oudste (van 5 jaar) kan vanavond niet in slaap komen en is de hele tijd bang en de jongste (van 2 maanden) heeft telkens paniekaanvallen met van die rondmaaiende armpjes en keihard krijsen. Het is zo zielig!
Ik heb het gevoel dat er iemand is meegekomen van de begraafplaats en heb gevraagd of hij weg wil gaan naar het licht. Maar hij wil niet?
Wat nu?
Ik voel direct een blokkade op mijn keel en heel veel verdriet.
Ik voel even met je mee en kijk wat ik voor je kan doen vanaf hier. Ik loop even naar mijn praktijkruimte, want daar heb ik de rust om in te tunen.
Ik voel direct dat het om een jonge man gaat. Zijn verdriet is heel intens. Hij heeft niet helemaal door dat hij is overleden en hij denkt zelfs dat het gezin van mijn vriendin, zijn gezin is. Hij probeert contact te leggen met hen, maar dat lukt niet. Hij mist zijn vrouw en kinderen enorm.
Ik vertel dit aan mijn vriendin en vraag haar of ze contact met hem kan maken en hem kan uitleggen dat zij niet zijn gezin zijn.
Ik merk dat ik dit heel heftig vind, appt ze. Het lukt me niet. En ik denk dat ik ook weet wie het is. Dennis….dit is een man die 8 jaar geleden is overleden, zijn vrouw en kinderen waren toen in dezelfde leeftijd als onze meiden en ik.
Op dat moment neem ik het over. Ik roep Dennis en voel dat hij reageert. Maar hij blijft getrokken worden naar het gezin van mijn vriendin. Zijn twijfel, zijn verdriet, zijn angst. Het is er allemaal. Hij vecht en wil echt niet weg en eigenlijk ook niet luisteren naar mij. Ik roep hem nogmaals en zeg dat het heel belangrijk is wat ik hem wil vertellen.
Hij besluit nu alsnog bij me te komen en naar me te luisteren. Maar ik blijf zijn worsteling voelen.
Dennis, weet je dat je overleden bent? Hij kijkt me verschrikt aan. Nee dus. Dit gezin waar jij nu bent, is ook niet jou gezin. Ik zie hem zakken en nog verdrietiger worden.
Jou gezin is ergens en mist jou enorm en jij bent bij hun in hun hart. Maar je kunt letterlijk niet aanwezig zijn, omdat je al overleden bent. Begrijp je dat. Dennis knikt instemmend. Ik voel meer berusting bij hem.
Hij zegt me nu te begrijpen waarom zich zo voelde. Hij vertelt dat hij zijn gezin erg mist.
Ik vertel hem over een plek in het licht, waar andere dierbaren van hem op hem wachten. Dierbaren die ook overleden zijn. En dat hij daar met open armen ontvangen zal worden.
Ik creëer een trap richting het licht en leg hem uit dat hij daar op mag klimmen en dat ze daar op hem wachten.
Hij zucht en loopt naar de trap. Ik voel een dankjewel. Hij klimt naar boven en kijkt nog eens achterom. Dan klimt hij verder en verdwijnt in het licht.
Nog geen 10 seconden later krijg ik een appje; volgens mij is hij weg!!
Dit is dus ook een onderdeel dat kan terugkomen in mijn werk. Soms praat een overledene in een sessie tegen mij of brengt hij een boodschap voordat een sessie begint. Soms begrijp ik er helemaal niets van als het gebeurt, maar wanneer ik het benoem, is het voor mijn coachee vaak wel duidelijk.
Hoe mooi is dat, wanneer je een boodschap krijgt van een overledene!
0 reacties